imagen     

D'Eco a Siringa

Un projecte de Josep Manuel Berenguer
Català
Galego
Euskara
Kurd
Castellano
Português
English
Català

Tranquil·litza als humans la sensació de conèixer, que per a molts equival a anticipar, quelcom, al seu torn, imprescindible per a dominar. Sucumbim als missatges simples i d'aparença clara. Si a més se'ns presenten de manera erudita, virtuosística o presonera de consignes conjunturals, la servitud generalitzada als seus portadors és absoluta. En la persecució boja de fantasmes i consignes simbòliques, inconscients de transitar el camí de la degradació irreversible de tot l'essencial, hem perdut l'interès pel dubte, font genuïna de gaudi i de coneixement; però, presoner(e)s de constel·lacions d'interessos aliens, portem tantes generacions de condicionament en la cultura de l'eficàcia, que no ens queda ja temps per al dubte fèrtil i reparador. Només, per a la certesa, és a dir, amb tota probabilitat, per a l'engany.

La necessitat de contribuir en les crides d'atenció sobre el valor del dubte determina en D’Eco a Siringa la seva forma; una jungla travada pels sons de la veu de dones parlants de llengües per a un(e)s conegudes i desconegudes per a altres, d'espectres fets de retalls de text en imatges sonores i visuals, de paraules i frases pròpies d'espais i contextos distants, a vegades, fins i tot, antagònics, que col·lideixen en un mateix lloc de conflicte i desorganitzen llurs identitats, com diria Deleuze, fent i desfent els conceptes a partir d'un horitzó mòbil, d'un centre sempre descentrat i d'una perifèria desplaçada que els repeteix i diferencia en una instal·lació no-direccional, fruit de la renúncia a la idea de finalitat, on la programació de comportaments complexos genera successions d'esdeveniments als quals és possible assistir i abandonar en qualsevol moment, sense necessitat que ningú se senti obligat a esperar una conclusió final inexistent, perquè podria estar sonant o generant imatges indefinidament, construint discursos sempre altres i alhora ells mateixos.

La fugacitat de la superposició de llengües, frases amb significats diferents i desconeguts, al costat de la de personalitats múltiples a cavall de veus femenines construïdes al llarg de les experiències pròpies de cada vida, funciona com a al·legoria de la tan inquietant per a alguns contraintuició quàntica que iconitzem una vegada i una altra en la superposició de múltiples estats per a un únic objecte. Si, com sempre ha sostingut Noam Chomsky, l'essència de l'humà radica en el llenguatge, també hauria de ser possible trobar-la en la veu; tant si és vector de significat lingüístic com si no. De fet, la seva manca obre portes a espais l'exploració dels quals hem abandonat. Tan absorts caminàvem a la cerca de consignes i missatges clars expressables gairebé en una única frase, que hem après a oblidar tot allò que es resisteix a ser enunciat encara que sí que pugui ser expressat més enllà del llenguatge i que Luigi Nono descrivia, a manera de principi d'incertesa heisemberguià, com a conflicte fonamental entre la musicalitat i l'experiència de la comprensió del discurs lingüístic. La immersió en camps lingüístics múltiples pot resultar confusa i fragmentària, però confusió i certesa són només sensacions. Mai arribem a desentrellar la naturalesa última dels missatges que competeixen per la nostra atenció; i aquest és el fons formal de D'Eco a Siringa.


Galego

As correccións son benvidas. Esta é unha tradución de Google

Os humanos están tranquilizados pola sensación de saber, que para moitos equivale a anticipar, algo, á súa vez, esencial para dominar. Sucumbimos a mensaxes sinxelas e claras. Se tamén se nos presentan nun erudito, virtuoso ou prisioneiro de consignas conxunturais, a homenaxe xeneralizada aos seus portadores é absoluta. Na procura tola de pantasmas e consignas simbólicas, inconscientes de percorrer o camiño da degradación irreversible de todo o esencial, perdemos o interese pola dúbida, unha auténtica fonte de gozo e coñecemento; Pero, prisioneiros de constelacións de intereses alleos, levamos condicionando tantas xeracións na cultura da eficiencia que xa non temos tempo para a fértil e restauradora dúbida. Só, con certeza, é dicir, con toda probabilidade, por engano.

A necesidade de contribuír ás chamadas de atención sobre o valor da dúbida determina a súa forma en D'Eco a Siringa; unha selva encerrada polos sons da voz de mulleres que falan idiomas coñecidos por uns e descoñecidos por outros, de espectros feitos con anacos de texto en imaxes auditivas e visuais, de palabras e frases propias de espazos e contextos distantes, ás veces incluso, incluso antagónicos, que chocan no mesmo lugar de conflito e desorganizan as súas identidades, como diría Deleuze, facendo e desfacendo os conceptos dende un horizonte en movemento, dende un centro sempre descentrado, dende unha periferia desprazada que os repite e diferenza nun Instalación non direccional, resultado de renunciar á idea de propósito, onde a programación de comportamentos complexos xera sucesións de eventos aos que se pode asistir e abandonar en calquera momento, sen necesidade de que ninguén se sinta obrigado a esperar a conclusión final inexistente, porque podería estar soando ou xerando imaxes de xeito indefinido, construíndo sempre outros discursos e ao mesmo tempo eles mesmos.

A fugacidade da superposición de linguas, frases con significados diferentes e descoñecidos, xunto coa de múltiples personalidades montadas sobre voces femininas construídas ao longo das experiencias de cada vida, funciona como unha alegoría do tan inquietante para algunha contraintuición cuántica que iconizamos unha e outra vez. de novo na superposición de múltiples estados para un só obxecto. Se, como sempre defendeu Noam Chomsky, a esencia do humano reside na linguaxe, tamén debería ser posible atopala na voz; se é un vector de significado lingüístico ou non. De feito, a súa falta abre portas a espazos cuxa exploración abandonamos. Estabamos tan absortos na procura de consignas e mensaxes claras que se puidesen expresar case só nunha soa frase, que aprendemos a esquecer todo o que resiste a ser enunciado aínda que se pode expresar máis alá da linguaxe e que Luigi Nono describiu, a modo de Principio de incerteza de Heisemberguian, como un conflito fundamental entre a musicalidade e a experiencia de comprender o discurso lingüístico. A inmersión en múltiples campos lingüísticos pode ser confusa e fragmentaria, pero a confusión e a certeza son só sensacións. Nunca conseguimos desentrañar a natureza última das mensaxes que compiten pola nosa atención; e ese é o fondo formal de D'Eco a Siringa.


Euskara

Zuzenketak ongi etorriak dira. Hau Google itzulpen bat da.

Gizakiak lasaitu egiten ditu jakitearen sentsazioak, hau da, askorentzat aurreikustearen baliokidea den zerbait, menperatzeko ezinbestekoa den zerbait. Mezu sinple eta argien menpe geratzen gara. Lelo erlijioso, birtuosiko edo koiunturalen leloen presoetan ere aurkezten badizkigute, beren eramaleei egindako omenaldi orokorra erabatekoa da. Mamuen eta lelo sinbolikoen bilaketa eroan, funtsezkoa den guztiaren atzera bueltarik gabeko degradazioaren bidetik ibiltzen jakin gabe, zalantza interesak galdu ditugu, benetako gozamen eta ezagutza iturria; Baina, besteen interesen konstelazioetako presoak, hainbeste belaunaldi baldintzatu ditugu efizientziaren kulturan, jada ez dugula astirik zalantzarik emankor eta zaharberritzaileetarako. Bakarrik, ziurtasunagatik, hau da, seguruenik, engainuagatik.

Zalantzaren balioari arreta emateko deiak egin behar izateak D'Eco a Siringan duen forma zehazten du; inork ezagutzen ez dituen eta besteek ezagutzen ez dituzten hizkuntzak hitz egiten dituzten emakumeen ahotsaren soinuak blokeatutako oihana, entzunezko eta ikusizko irudietako testu zatiez osatutako espektroak, urruneko espazio eta testuinguruetako ohiko hitzak eta esaldiak, batzuetan baita ere, are antagonikoak, gatazka leku berean talka egiten dutenak eta haien identitateak desorganizatzen dituztenak, Deleuzek esango lukeen moduan, kontzeptuak horizonte mugikor batetik eginez, beti erdiguneko zentro batetik, errepikatzen eta bereizten dituen periferia desplazatu batetik. norabide gabeko instalazioa, xedearen ideiari uko egitearen emaitza, jokaera konplexuen programazioak edozein momentutan parte har dezaketen eta bertan behera utzi daitezkeen gertaeren segida sortzen baitu, inor azken ondorioa itxarotera behartu gabe. ez da existitzen, irudiak soinu edo mugagabean sor ditzakeelako, beti beste hizkera batzuk eraikiz eta aldi berean beraiek eraikiz.

Hizkuntzen gainjartzearen iragankortasunak, esanahi desberdinak eta ezezagunak dituzten esaldiak, bizitza bakoitzeko esperientzietan eraikitako emakumezkoen ahotsetan ibilitako nortasun anitzekin batera, behin eta berriz ikonografiatzen dugun kontraintuizio kuantiko baterako hain kezkagarriaren alegoria gisa funtzionatzen du. berriro ere objektu bakarrerako egoera anitzak gainjartzean. Noam Chomsky-k beti argudiatu duen bezala, gizakiaren funtsa hizkuntzan badago, ahotsean ere aurkitu beharko litzateke; esanahi linguistikoaren bektorea den edo ez. Izan ere, horren faltak ateak irekitzen dizkie esplorazioari uko egin diegun. Esaldi bakarrean bakarrik adieraz zitezkeen leloen eta mezu argien bilaketan hain harrituta geunden, ezen ikasi genuen enuntziatzeari aurre egiten dion guztia ahazten, nahiz eta hizkuntzaz harago adieraz daitekeen eta Luigi Nonok deskribatu zuen. Heisemberguian ziurgabetasun printzipioa, musikaltasunaren eta diskurtso linguistikoa ulertzeko esperientziaren arteko oinarrizko gatazka gisa. Hizkuntza eremu anitzetan murgiltzea nahasgarria eta zatitzailea izan daiteke, baina nahastea eta ziurtasuna sentsazioak besterik ez dira. Ez dugu inoiz lortzen gure arreta lortzeko lehian dauden mezuen azken izaera argitzea; eta hori da D'Eco a Siringa-ren aurrekari formala.


Kurd

Sererastkirin bi xêr hatî. Ev wergera Google ye.

Mirov bi hesta zanînê, ya ku ji bo pir kesan wekheviya pê?bîniyê ye, dilnerm dibe, ti?tek ku, di serî de, ji bo fêrbûnê pêdivî ye. Em serî li ber peyamên sade û zelal didin. Ger ew jî di dirû?meyên erjeng, virtuoz an dîlgirtiyên konjonktural de ji me re werin pê?kê? kirin, rêzgirtina gelemperî ji hilgirên wan re bêkêmasî ye. Di ?opa dîn a xeyalet û dirû?mên sembolîk de, ku haya me jê tune ku em di rêça xirabkirina bêveger a her ti?tê bingehîn de dime?in, me eleqeya xwe ji gumanê winda kir, çavkaniyek rastîn a kêf û zanînê; Lê, mehkûmên koma koma berjewendîyên kesên din, me ew qas nif?ên ?ertûmercê di çanda karîgeriyê de hilgirtiye ku êdî ji bo gumanên zexm û nûveker dem tune. Tenê, bi guman, ango, bi îhtîmalek mezin, ji bo xapandinê.

Pêdiviya tevlêbûna bangawaziyên ji bo balê biki?îne ser nirxa guman ?iklê wê li D'Eco a Siringa diyar dike; daristanek ku bi dengên dengê jinên ku ji yekî re têne zanîn û ji yên din re nezan têne girtin, ji spektrên ku ji parçeyên nivîsê di wêneyên bihîstî û dîtbarî de hatine çêkirin, ji peyv û bêjeyên tîpîk ên cîh û warên dûr, carinan jî, heta antagonîst, ku li heman cihê pevçûnê li hev dikevin û nasnameyên wan te?qele dikin, wekî ku Deleuze dê bibêje, têgînên ji asoyek herikbar, ji navendek her gav ne-navendî, ji perçeyek jicîhûwarkirî ku wan dubare dike û cihê dike sazkirina ne-rêberî, encama devjêberdana ramana mebestê ye, li wir bernameya tevgerên tevlihev serpêhatiyên bûyerên ku di her kêlîkê de tê de be?dar dibin û terikandî çêdike, bêyî ku hewce bike ku kesek mecbûr bimîne li benda encama dawîn bisekine tunebûn, ji ber ku ew dikare bêsînor deng an çêkirina wêneyan be, her gav axaftinên din û di heman demê de bixwe jî ava bike.

Derbasbûna serûbinhevkirina zimanan, hevokên bi wateyên cihêreng û nenas, digel çend kesayetiyên ku li dengên jinan siwar dibin ku di ezmûnên her jiyanê de hatine çêkirin, wekî alegoriyek ji bo hin dijberiya kuantûmê ew qas acizker dixebite ku em her û her îkon dikin dîsa di serhevdana dewletên pirjimar de ji bo ti?tek yekane. Ger, wekî ku Noam Chomsky her gav gotiye, cewhera mirov di zimên de ye, divê ew jî di deng de bibîne; gelo ew vektorek wateya zimanî ye an na. Bi rastî, nebûna wê deriyan li cîhên ku me lêgerîna wan terikandiye vedike. Em ewqasî di lêgerîna dirû?m û peyamên zelal ên ku hema hema bi yek hevokê de bêne xuyang kirin de mijûl bûn, ku em fêr bûn ku her ti?tê ku li hember vegotinê radiweste ji bîr bikin her çend ku ew ji ziman jî wêdetir were vegotin û ya ku Luigi Nono bi rê ve kir, Prensîba nediyariya Heisemberguian, wekî pevçûnek bingehîn a di navbera muzîkalîzm û ezmûna têgihî?tina vegotina zimanî de. Zêdebûna di warên pir zimanî de dikare tevlihev û perçebûyî be, lê tevlihevî û pi?trastî tenê hestiyar in. Em tu carî rê nadin ku em xwezaya dawîn a peyamên ku ji bo baldariya me pê?baziyê dikin vebêjin; û ew pa?xaneya fermî ya D'Eco a Siringa ye.


Castellano

Tranquiliza a los humanos la sensación de conocer, que para muchos equivale a anticipar, algo, a su vez, imprescindible para dominar. Sucumbimos a los mensajes simples y de apariencia clara. Si además se nos presentan de forma erudita, virtuosística o prisionera de consignas coyunturales, la pleitesía generalizada a sus portadores es absoluta. En la persecución loca de fantasmas y consignas simbólicas, inconscientes de transitar el camino de la degradación irreversible de todo lo esencial, hemos perdido el interés por la duda, fuente genuina de goce y de conocimiento; pero, prisioneros de constelaciones de intereses ajenos, llevamos tantas generaciones de condicionamiento en la cultura de la eficacia, que no nos queda ya tiempo para la duda fértil y reparadora. Solo, para la certeza, es decir, con toda probabilidad, para el engaño.

La necesidad de contribuir en las llamadas de atención sobre el valor de la duda determina en D’Eco a Siringa su forma; una jungla trabada por los sonidos de la voz de mujeres hablantes de lenguas para unxs conocidas y desconocidas para otrxs, de espectros hechos de retazos de texto en imágenes aurales y visuales, de palabras y frases propias de espacios y contextos distantes, a veces, incluso, hasta antagónicos, que colisionan en un mismo lugar de conflicto y desorganizan sus identidades, como diría Deleuze, haciendo y deshaciendo los conceptos a partir de un horizonte móvil, de un centro siempre descentrado, de una periferia desplazada que los repite y diferencia en una instalación no-direccional, fruto de la renuncia a la idea de finalidad, donde la programación de comportamientos complejos genera sucesiones de eventos a los que es posible asistir y abandonar en cualquier momento, sin necesidad de que nadie se sienta obligado a esperar una conclusión final inexistente, porque podría estar sonando o generando imágenes indefinidamente, construyendo discursos siempre otros y a la vez ellos mismos.

La fugacidad de la superposición de lenguas, frases con significados distintos y desconocidos, junto a la de personalidades múltiples a caballo de voces femeninas construidas a lo largo de las experiencias propias de cada vida, funciona como alegoría de la tan inquietante para algunos contraintuición cuántica que iconizamos una y otra vez en la superposición de múltiples estados para un único objeto. Si, como siempre ha sostenido Noam Chomsky, la esencia de lo humano radica en el lenguaje, también debería ser posible hallarla en la voz; tanto si es vector de significado lingüístico como si no. De hecho, su carencia abre puertas a espacios cuya exploración hemos abandonado. Tan absortos andábamos a la búsqueda de consignas y mensajes claros expresables casi solo en una única frase, que hemos aprendido a olvidar todo aquello que se resiste a ser enunciado aunque sí pueda ser expresado más allá del lenguaje y que Luigi Nono describía, a modo de principio de incertidumbre heisemberguiano, como conflicto fundamental entre la musicalidad y la experiencia de la comprensión del discurso lingüístico. La inmersión en campos lingüísticos múltiples puede resultar confusa y fragmentaria, pero confusión y certeza son solo sensaciones. Nunca alcanzamos a desentrañar la naturaleza última de los mensajes que compiten por nuestra atención; y ese es el fondo formal de D'Eco a Siringa.


Português

Correções são bem-vindas. Esta é uma tradução do Google

O ser humano é tranquilizado pela sensação de saber, que para muitos equivale a antecipar, algo, por sua vez, essencial para dominar. Sucumbimos a mensagens simples e claras. Se também nos são apresentados de forma erudita, virtuosística ou prisioneira de slogans conjunturais, a homenagem generalizada a seus portadores é absoluta. Na busca louca de fantasmas e slogans simbólicos, sem saber que trilharmos o caminho da degradação irreversível de tudo o que é essencial, perdemos o interesse pela dúvida, genuína fonte de gozo e conhecimento; Mas, prisioneiros de constelações de interesses alheios, temos condicionado por tantas gerações na cultura da eficiência que não temos mais tempo para dúvidas férteis e restauradoras. Sozinho, com certeza, isto é, com toda a probabilidade, para engano.

A necessidade de contribuir para as chamadas de atenção sobre o valor da dúvida determina sua forma no D'Eco a Siringa; uma selva bloqueada pelos sons da voz de mulheres falando línguas conhecidas por uns e desconhecidas por outros, de espectros feitos de retalhos de texto em imagens aurais e visuais, de palavras e frases típicas de espaços e contextos distantes, às vezes até, até antagônicas, que se chocam no mesmo lugar de conflito e desorganizam suas identidades, como diria Deleuze, fazendo e desfazendo os conceitos a partir de um horizonte móvel, de um centro sempre descentrado, de uma periferia deslocada que os repete e os diferencia em um Instalação não direcional, resultado da renúncia à ideia de finalidade, onde a programação de comportamentos complexos gera sucessões de eventos que podem ser atendidos e abandonados a qualquer momento, sem que ninguém se sinta obrigado a esperar por uma conclusão final inexistente, porque poderia estar soando ou gerando imagens indefinidamente, sempre construindo outros discursos e ao mesmo tempo eles próprios.

A transitoriedade da superposição de linguagens, frases com significados diferentes e desconhecidos, junto com a de múltiplas personalidades montando vozes femininas construídas ao longo das experiências de cada vida, funciona como uma alegoria do tão perturbador para alguma contra-intuição quântica que iconizamos continuamente. novamente na superposição de vários estados para um único objeto. Se, como Noam Chomsky sempre argumentou, a essência do humano está na linguagem, também deveria ser possível encontrá-la na voz; se é um vetor de significado linguístico ou não. Na verdade, sua falta abre portas a espaços cuja exploração abandonamos. Estávamos tão absortos na busca de slogans e mensagens claras que pudessem ser expressas quase apenas em uma única frase, que aprendemos a esquecer tudo o que resiste a ser enunciado, embora possa ser expresso para além da linguagem e que Luigi Nono descreveu, por meio de Princípio da incerteza heisemberguiana, como conflito fundamental entre a musicalidade e a experiência de compreensão do discurso linguístico. A imersão em vários campos da linguagem pode ser confusa e fragmentária, mas confusão e certeza são apenas sensações. Nunca conseguimos desvendar a natureza última das mensagens que competem por nossa atenção; e esse é o pano de fundo formal da D'Eco a Siringa.


English

Humans are reassured by the feeling of knowing, which for many is equivalent to anticipating, something, in turn, essential to mastering. We succumb to simple and clear messages. If they are also presented to us in an erudite, virtuosic way, or as a prisoner of conjunctural slogans, the generalized obeisance to their bearers is absolute. In the mad pursuit of ghosts and symbolic slogans, unaware of treading the path of irreversible degradation of all that is essential, we have lost interest in doubt, a genuine source of enjoyment and knowledge; but, imprisoned by constellations of alien interests, we have been conditioned for so many generations in the culture of efficiency that we no longer have time for fertile and reparative doubt. Only for certainty, that is, in all probability, for deception.

The need to contribute in the calls of attention on the value of doubt determines in D'Eco a Siringa its form; a jungle intertwined by the sounds of the voices of women speaking languages known to some and unknown to others, of spectra made of scraps of text in aural and visual images, of words and phrases from distant spaces and contexts, sometimes even antagonistic, that collide in the same place of conflict and disorganize their identities, as Deleuze would say, making and unmaking concepts from a mobile horizon, from a center always off-center, of a displaced periphery that repeats and differentiates them in a non-directional installation, fruit of the renunciation of the idea of finality, where the programming of complex behaviors generates successions of events that can be attended and abandoned at any moment, without anyone feeling obliged to wait for a non-existent final conclusion, because it could be playing or generating images indefinitely, constructing discourses that are always other and at the same time themselves.

The transience of the superimposition of languages, phrases with different and unknown meanings, together with that of multiple personalities straddling female voices constructed throughout the experiences of each life, functions as an allegory of the so disturbing for some quantum counterintuition that we iconize over and over again in the superposition of multiple states for a single object. If, as Noam Chomsky has always maintained, the essence of what is human lies in language, it should also be possible to find it in the voice; whether it is a vector of linguistic meaning or not. In fact, its absence opens doors to spaces whose exploration we have abandoned. We have become so absorbed in the search for clear slogans and messages that can be expressed almost only in a single sentence, that we have learned to forget everything that resists being enunciated even though it can be expressed beyond language and that Luigi Nono described, in the manner of the Heisenbergian uncertainty principle, as a fundamental conflict between musicality and the experience of understanding linguistic discourse. Immersion in multiple linguistic fields can be confusing and fragmentary, but confusion and certainty are only sensations. We never manage to unravel the ultimate nature of the messages competing for our attention; and that is the formal background of D'Eco a Siringa.


Llicència de Creative Commons
Aquesta obra està regulada per una llicència de Reconeixement-NoComercia-CompartirIgual 4.0 Internacional de Creative Commons

D'Eco a Siringa compta amb el suport de les Beques "Premis Barcelona 2020" de l'Ajuntament de Barcelona i del Departament de Cultura de la Generalitat de Catalunya

imagenbcn      imagengencat imagenmixtur imagenphonos